پس از آفرینش آدم....

                        خداوند گفت به او......

                                                 نازنینم آدم ....

                                                              با تو کاری دارم...

                                                                                  اندکی پیش آی...

                                                                                         آدم آرام و نجیب آمد پیش....

                                                                                      زیر چشمی به خدا نگریست...

                                                                             محو لبخند غم آلود خدا....

                                                          دلش انگار گریست.....

                                            نازنینم آدم....

  قطره اشکی ز چشمان خداوند چکید...

                              یاد من باش که بس تنهایم....

                                                                 من به اندازه ی .... عرش ......

 نه ... نه ... من به اندازه ی تنهاییت ای هستی من.....

                                           ***دوست دارت هستم***

                                              آدم کوله اش را برداشت

                                              خسته و سخت قدم برداشت.............