“مےنویسم براے تو” در

 ســــاعت صـــفر عــــاشقــی

براے تو ڪہ بودنت را

نہ چشمانم میبیند

نہ گوش هایم مےشنود

نہ دستانم لمس می ڪند

تنها،صادقانه با دلم

احساست می ڪنم

جای سالم

در بدنم نمانده،

آنقدر خودم را زدم

به نفهمی.......

اشک رازی ست

لبخند رازی ست

عشق رازی ست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی

نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی

یا چیزی چنان که بدانی

من درد مشترک ام ، مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن می گوید

علف با صحرا

ستاره با کهکشان

و من با تو سخن می گویم

نامت را به من بگو

دستت را به من بده 

حرفت را به من بگو

قلبت را به من بده

من ریشه های تو را در یافت ام

با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام

و دستانت با دستان من آشناست

در خلوت رو شن ، با تو گریسته ام

برای خاطر زندگان

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام

زیبا ترین سرود ها را

زیرا که مردگان این سال

عاشق ترین زندگان بودند

دستت را به من بده

دست های تو با من آشناست

ای دیر یافته با تو سخن می گویم

به سان ابر که با طوفان

به سان علف که با سحرا

به سان باران که با دریا

به سان پرنده که با بهار

به سان درخت که با جنگل

      سخن می گوید

زیرا که من ریشه های تو رادر یافته ام

زیرا که صدای من با صدای تو

      آشناست

بعضی وقت ها حالت وصف شدنی نیست

بعضی وقت ها حس می کنی با همه فرق داری

دردت

بغضت

زخمت

شبیه مال هیچ کس نیست

بعضی وقت ها میگردی و میگردی

شاید جایی نشانی از آرامش بیابی اما نیست!

بعضی وقت ها عجیب حس میکنی هیچ کس دوستت ندارد

حس میکنی مزاحم هستی

انگار غم چشمان جای خوبی برای فریاد پیدا نکرده

.........

دلم ، یک دل سیر

گریه می خواهد

یک دل سیر فریاد می خواهد

آخر باز دلم حال عجیبی دارد

باز با تمام دنیا تفاوتش را دیده است

باز هم آن حال غریب

همان حالی که به دلم

حس غربت می دهد

سراغم آمده است.

غریبه تر از آنم که بخواهم بمانم